Nahimatay si Aling Tasya ng nalaman niya na kasali sa nabaril ang kanyang anak

Jade Mae Kundiman

(sa umaga)
Boy: Nay! Nay! Magandang umaga po, aalis na po ako nay.
Aling Tasya: Ah, sige anak ingat ka sa trabaho mo ha.
Boy: Sige po nay.
Mang Kanor: Oh... Boy papunta ka na?
Boy: Ah, opo Mang Kanor.
Mang Kanor: Boy!
Boy: Po?
Mang Kanor: Sama na lang tayo.
Boy: Sige po tara.
(sa trabahoan nila Boy at Mang Kanor)
Mang Kanor: Boy punta muna ako dun ha.
Boy: Oh sige po Mang Kanor.
(nangnaglakad lakad si Boy may biglang nagkagulo)
Boy: Anong nangya...
(at nang sa biglang humandusay si Boy at dumating si Mang Kanor)
Mang Kanor: Boy! Boy! Anong nangyari Boy!? Tulong! Tulong! Boy gumising ka!
(nang dumating ang ambulansya at dinala sa ospital si Boy)
Nurse: Sir ikaw ba ang magulang niya?
Mang Kanor: Hindi po Nurse.
Nurse: Ah sir, kailangan mo pong tawagan ang maguang niya.
Mang Kanor: Sige po Nurse.
(tumawag si Mang Kanor ni Aling Tasya gamit ang telepono ng ospital)
Aling Tasya: Hello, sino to?
Mang Kanor: Ako to si Kanor.
Aling Tasya: Oh bakit napatawag ka?
Mang Kanor: Si Boy nabaril.
Aling Tasya: Ano!? Bakit!? Anong nangyari!?
Mang Kanor: Nagkagulo kasi dito at nasali sa nabaril si Boy.
Aling Tasya: Ano!?(umiyak) Di totoo yan anak ko.(umiyak) Saang ospital yan Kanor?
Mang Kanor: Dito sa Cebu Hospital.
Aling Tasya: Oh sige pupunta ako diyan.
(sa ospital)
Aling Tasya: Anak! Anak! Nurse! Nurse! Saan ang anak ko!?
Nurse: Ah maam sino po ang anak ninyo?
Aling Tasya: Si Boy Nurse.
Nurse: Nasa room 143 po maam.
Aling Tasya: Sige po Nurse.
(sa room ni Boy)
Aling Tasya: Anak! Anak! Gumising ka anak!(umiyak) Anak bakit ikaw pa!?(umiyak) Anak! Anak!(umiyak ng umiyak hanggang ito ay nahimatay)